NE ZAMAN KAYBETTİK?

Ömrünüzün hiçbir döneminde, hatta; ‘bittim’ dediğiniz ve bir reflekse çekip gitmek istediğiniz anlar da bile böyle kapalı kalmadık değil mi? Hiç aklınıza gelir miydi? Evinizin bir gün kendinize hapishane olabileceği? Hem de küçücük bir bilinmeyenden korkarak… Sıkıldık değil mi! Ne olacağı da belli değil üstelik… Dumura uğradı beynimiz…  Öfke vezir-i azam, akıllar firar da… Peki, neler düşünüyoruz? Neler geçiyor deruninizden? Çocukluğumuz mu, gençliğimiz mi, evlendiğimiz an mı,çocukların büyüyüp adam oldukları mı, bir offf çekerek yılların ne çabuk geçtiği mi? Harbiden söyleyin… Kaç kanepe değiştirdiniz?  Algı yönetimi aparatlarınızda kaç kanal gezdiniz? A Haber’de takılıp ‘vatan haini bunlar’ diye haykırdığınız oldu mu? Halk Tv’ye saplanıp birden ayaklandınız ve ‘Türkiye laiktir laik kalacak’ diye bağırdığınız oldu mu hiç?Kaç vatan haini, kaç örümcek kafa, kaç nefret peydah ettiniz? Türkiye gerçeklerini ezberinize, çağdaşlığı dilinize dolayıp kalbinizi unutmuş olabilir misiniz?  Hiç muhakeme yapma fırsatı bulabildiniz mi? Yoksa laylaylom bir kanalda; Ankaralı Turgut’tan ‘borcumuz yok ona buna ölürüz icabında’ şarkısını gerdan kırarak dinlemekle mi geçiyor vaktiniz? Bir dostu aradınız mı? Bir vefaya yelken açtınız mı? Kaç büyüğe gönül dergahınızda olduğunu hissettirdiniz? Bugün kaç hasleti daha devirdiniz?  Yoksa umursamıyor musunuz hiçbir şeyi? Korkuyor musunuz Covit19’dan, yoksa korkmuyor musunuz? ‘Elle gelen düğün bayram…’ diyenlerden misiniz?Sizde mi Başkalarının acısı üzerinden ferahlıyorsunuz? Başınız ağrısa herkesin başının ağrımasını isteyecek kadar bedbaht mısınız? Yoksa ‘Allah düşmanıma bile vermesin’ diyebilecek kadar iyimser misiniz? Soruyor musunuz kendinize? Şöyle hafiften hafiften yokluyor musunuz kendinizi?Yoksa bütün günahlarınızın eteğinize dökülmesinden mi çekiniyorsunuz? Hangi selamı vermekten kaçındınız, kime günaydın dememek, geçmiş olsun, Allah cennette kavuştursun, nasılsın, çocuklar da afiyette mi, bir sıkıntı mı var, yapabileceğim bir şey var mı?dememek için gözünüzü kaçırdınız? Kimin hakkını yediniz, hangi kavramların içini boşaltıp bencilliklerinizi doldurdunuz? Bugünler de Fussilet suresini okudunuz mu hiç?Şayet okumuşsanız; Covid19’u yazıldığı şekliyle mi aradınız? Sadece 10 dakika sürer, üşendiniz değil mi?  Ya da sıkıldınız… Zaman sizin için çok önemli değil mi? Sahi nereye gideceksiniz? Bu acele niye, bu telaş neye? Geldiğimiz anın, dünyanın bugünkü halinin farkında mısınız? Kaçışınızın yeni bir çaresizliğe doğru olduğunu hala idrak edemediniz mi? Şimdi burada ara verin… Fussilet 50. Ayeti okuyun. Hatta 46. Ayeti okumadan 50. Ayete geçmeyin.  Elle gelen düğün bayram değilmiş gördün mü? Başını ellerinin arasına koy, aklınla düşün, kalbinle konuş… Kaybettik değil mi dostum? Peki, ne zaman kaybettik? Biz ‘adam gibi adam olmayı sözcüklere hapsettiğimizde kaybettik. Adaleti, hakkı, hakkaniyeti, liyakati, sadece seçim zamanlarında kullanılan süslü sözcüklere mahkûm ettiğimizde kaybettik. Güçlüyü haklı olana tercih ettiğimizde kaybettik. Daha dindar olmayı, ya da gözükmeyi,Takva takılmayı marifet bilip, önce insan olmayı unuttuğumuzda kaybettik. Yetimin, hakkını yemedik diye övündük yiyene sustuğumuzda, Öksüzün başını okşayıp edebiyatını yaptığımızda kaybettik. İslami hassasiyetlerimiz arttı zannettik,İnsani değerlerimizin yer ile yeksan oluşunu görmezden geldiğimizde kaybettik.  Cenneti seccade pazarına indiren işportacılar çoğaldığında,Ucuz seccade kuyruğunda cenneti satın alırken kaybettik. Daha iyi evlerde oturduk, daha iyi arabalara bindik, mükellef sofralarının en başına kurulduk. Dini sohbetlerimizi demli çayların arasına sıkıştırıp bütün kavramları kavga ettirirken; vahyi göz ardı edip, Musaf’ı duvarda unuttuk. Sağ ellerimizle Allah kitap, sünnet, Vatan millet Sakarya,Sol ellerimizle; İşçi köylü el ele yaşasın proletarya sloganlarını haykırırken,Kapitalizmin, Siyonizm’in aklımıza, ruhumuza, cebimize, tenimize, evimize, aşımıza girişine ruhsat verdiğimizde kaybettik. Dibimizde ki metruk evde, tencere kaynıyor mu kaynamıyor mu, ocağın tütüp tütmediğinden bihaber olduğumuz da kaybettik. Hala; Covid19 virüsüne mi suç isnat ediyoruz? 2020 uğursuz geldi de ondan mı kaybettik. Ruhumuzla kenetlendiğimiz TV dizilerinin en heyecanlı yerinde yanı başımızda oturan evladımıza ‘dersine çalıştın mı’ demeyle eğittiğimizi zannederek kaybettik. Biz evladımıza Akşam Seddin olabildik mi kendimizi sorgulamadan, haddimizi aşıp Fatih’in İstanbul’u fethettiği yaştasın diyerek kaybettik. Lüks araçlarımızdaki ufak bir çiziği; yüreğimizdeki ve insanlığımızdaki derin yaralardan fazla önemsediğimizde kaybettik. Yalanı, gıybeti, kul hakkına riayeti kanıksadık, tövbeleri dualar arasına sıkıştırıp tevekkülü ucuza kapattık sevinciyle kaybettik… Sözcükleri kalbimize hapsettiğimizde kaybettik.Bütün hasletlerimizi birer birer azalttık. Sahteliğin adını İlmi siyaset koyduk. “Biraz da mürai olmak lazım canım” dedik, İkiyüzlülüğümüze, sahtekârlığımıza, riyakârlığımıza, zafiyetlerimize, kötülüklerimize meşruiyet kazandırmak için başkalarının kötülüğünü anlatırken kaybettik… Fıtratımıza biçilen deli gömleklerini yırtıp atmak yerine, ‘Aslında delilik fena bir şey de değilmiş” demeye başlayınca kaybettik.  Biz kendimizi kazanıyoruz diye kandırırken,hakikatte kaybettik… Biz burnumuzdaki kıldan, Biz imtiyazlardan, Kibriyalardan kaybettik... Biz Covid19’a değil insanlığımıza kendimize yenildik. Biz;Komşumuz açken gayet de tok yattık. Vicdan sızlatan adama haber diye baktık. Herhangi bir yerde herhangi bir insan üşüyordu, sıcak yatağımızda umursamadan yattık. Çünkü; yüzde yüz insan, yüzde doksan dokuz Müslümandık…