Geçtiğimiz hafta sosyal medya sayfalarımdan Seydişehir’de kermes düzenlemelerinde bir prensip olmadığına dair bir yazıyı köşeme taşımıştım.  Yardımlaşma duygusunun hayata geçirilmesinde en kolay eylem biçimi olan bu yöntemin elbette büyük faydaları var ancak etraflı düşünülmesi gerekir.  Biliyoruz ki kermesler gönüllüler tarafından düzenlenir. Kimi samimi, kimi aferin almak için, kimi de kendini ifade etmek için popülist bir ahvaldedir.   Hasılı; Her işimizde olduğu gibi kermes etkinliklerine de mübalağayı bulaştırdık.. Hayır amacıyla açılan kermeslerin uzun süre açık tutulması esnafımızı olumsuz yönde etkiliyor. Pandemi ve son zamanlarda vuku bulan ekonomik kriz ve bunun getirdiği darboğaz ile uğraşan ezilen esnafımız, bankalardan çektiği krediler ile işini yürütmekte iken, açılan kermeslerin çok uzun süre tutulması, her türlü eşyanın, gıdanın satılması esnafımızı zora sokuyor. Alım gücü azalan vatandaşımız için fırsat organizasyonu niteliğindeki kermeslerin bir tarafı yaparken bir tarafıda yıktığının farkına varmalıyız. Bu durum hem kermesi amacından çıkartıyor, kayıt dışı ekonomiye körük oluyor hem de vergi kaybına yol açıyor.  Çarşıdaki esnafımız; kira, vergi, su, elektrik, doğalgaz parası, ve diğer ödemeler için çırpınırken, kermeslerin hiçbir ödeme zorunluluğu olmadan günlerce açık tutulmasının ekonomimize ve esnafımıza ne kadar zarar verdiğini düşünmek gerekir.  Yetkililerin uzun süreli kermeslere izin vermemesi gerektiğini düşünüyorum. Yardımlaşma duygusuna ve ruhuna asla karşı değilim ama kaş yapalım derken göz çıkarılıyor.   Haksız rekabetle esnafa zarar veriliyor. Etik değildir.  Günahtır.   Öte yandan; Kermes kelimesi meğer Fransızca ‘kermesse’ kelimesinden geliyormuş.  Bu kelime de Hollandaca ‘kerk’, yani kilise ve Latince ‘missa’ yani ‘Pazar ayini’ kelimelerinin bileşiğiymiş.  Hayır yapma konusunda dünyanın en köklü geleneğine sahip iken batı dillerinden dini manalar çağrıştıran bir kelime ile devirmemiz ise cabası...