Henüz 6 aylıktım.     Annemin göğsünden koparıldığımda. Onu tanımaya, koklamaya basladığım bir dönemdi. Ama annem çalışmalıydı. Bunu benim iyiliğim için yapıyordu. 2 oda bir salon değil 3 oda bir salon ev daha gerekliydi. Arabamız da hep son model olmalıydı. Tüm bunları benim iyiliğim için istiyorlardı.     Babam ve annem sabahtan akşama kadar yoklardı. Alışmam zor oldu bakıcıma, onu da sevdim zamanla. Karnımı doyurdu, beni uyuttu. Fakat annem gibi kokmuyordu. İlk dişimi, ilk adımımı, ilk sözcüklerimi hep yabancılar yaşadı. Annem benim iyiliğim için uzaklardaydı. Anneannem söylemişti kadının gençken ekonomik özgürlüğü, yaşlanınca emekli maaşı olmalıydı.     3 yaşındaydım. Anaokuluna gideceğimi öğrendim. Çok sevindim. Ne de olsa anaokuluydu. Annemin okulu sandım, oysa yanıldım. Çok iyi öğretmenler ablalar vardı. Annem yoktu. İyi ama hani burası anaokuluydu. Hımm anladım annemin görevini bu okullar almıştı.    7 yaş öğrenme yaşıdır derler. Bir ayağım çocukluk ta diğeri okulda… Zor bir dönemdi. Annem ve babam hep bir yerlerdeydi. Okuma bayramım, 23 Nisan derken birinci sınıf bitmiş, ikinci sınıf başlamıştı. Öğretmenimiz bir toplantı yapmıştı. Her gün okul çıkışı 2 saat etüt kararı alınmıştı. Bu da benim iyiliğim içindi. Derslerim başarılıydı ama etüt günümüzde modaydı. Günde 6 saat okul 2 saat etüt, dinlenmek hafta sonlarındaydı. 4. sınıfta iken hafta sonları da dershane başlamıştı. Okulda öğrendiklerimiz karne için, dershaneler sınavlar için vardı. Aslında başarılıydık bu işin daha`dahasıydı.   ABC` ler SBS`ler, bitti etüd başlasın dershaneler. Vakit üniversite zamanıydı. Yemedik içmedik, gezmedik uyumadık. YGS sınavına “maailecek” hazırlandık. Gel zaman git zaman, final bütünleme, 1 yıl hazırlık 4 yıl okul, işte tamam üniversite ...   Hemen iyi bir dershane bulunmalıydı, sırada KPSS vardı. Bu, sanki sistemin bir şakasıydı. Kendilerinin verdikleri diplomaya güvenmeyenler bir eleme başlatmışlardı.   İlk yıl puanım azdı. Puanım yeterliyken bizim bölüm atama yapmadı. Memur olup “devlete sırtımı dayamam” 5 yılımı aldı.   Şuan bir huzurevinin bahçesinde yazıyorum bunları. Annemi ziyarete geldim. Yaşlanmıştı kendisi. Emekli maaşıyla yerleştirmiştik onu buraya. Biliyorum bana çok ihtiyacı vardı. Ama şimdi benim çocuklarım için çalışma zamanımdı.